മൈലാഞ്ചി

ജാലകം

Saturday 19 June, 2010

പാപ്പൂ...... ഐ ലവ് യൂ.....

പതിനാലു വര്‍ഷം മുന്‍പ്, ഇരുപതാം വയസില്‍, വിവാഹിതയാകുമ്പോള്‍- ഈ മുപ്പത്തിനാലാം വയസില്‍ പോലും ഇല്ലാത്ത- പക്വത എന്ന സംഭവം ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടും കൂടി ഇല്ലായിരുന്നു.. അതിന്റെ ഏനക്കേട് മുഴുവന്‍ ഞങ്ങളുടെ ദാമ്പത്യജീവിതത്തില്‍ (ഹൊ ! ഈ വാക്കൊക്കെ ആരാ കണ്ടുപിടിച്ചേ ആവോ..വെരി അണ്‍ റൊമാന്റിക് വാക്ക്..) ആദ്യകാലത്ത് കണ്ടിരുന്നു... ഒരു പക്കാ ‘ശ്രീമതി’യെ ആഗ്രഹിച്ച ഏട്ടനും സിനിമയിലേക്കാള്‍ റൊമാന്റിക്കായ അടിപൊളി കൂട്ടിനെ ആഗ്രഹിച്ച ഞാനും ഒരുപോലെ കണ്‍ഫ്യൂസ്ഡ്...സ്നേഹം എന്നത് ഉല്പ്രേരകമായി വര്‍ത്തിച്ചില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ രണ്ടുമാസംകൊണ്ടേ അടിച്ചുപിരിയേണ്ടിവന്നേക്കാവുന്ന അത്ര പൊരുത്തം..

ഉത്തരവാദിത്തം കേട്ടെഴുത്തില്‍ പോലും തെറ്റാതെ എഴുതാനാവാത്ത എന്നെ നേരെയാക്കാന്‍ പറ്റിയ വഴി എത്രയും പെട്ടെന്ന് അമ്മയാവുക എന്നതാണെന്ന് ഞാന്‍ തന്നെയങ്ങു തീരുമാനിച്ചു.. രണ്ടുകൊല്ലമെങ്കിലും കഴിയാതെ വീര്‍ത്ത വയറുമായി നടക്കാന്‍ വയ്യെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്ന ഞാന്‍തന്നെ വാക്കുമാറ്റിയപ്പോള്‍ ഏട്ടന്‍ ഒന്ന് സംശയിച്ചുകാണും... എന്നാലും സംശയിച്ചുനിന്നാല്‍ ഞാന്‍ പിന്നേം വാക്കുമാറ്റിയാലോ എന്നുപേടിച്ച് വേഗം സമ്മതിച്ചു... അങ്ങനെ പുരാണങ്ങളില്‍ പറയും പോലെ (ഏട്ടന്റെ സമാധാനത്തിന്) നാളും മുഹൂര്‍ത്തവും നോക്കി കാര്യം സെറ്റപ്പാക്കി...

ഒരു കാര്യം ചെയ്താല്‍ അതിന്റെ റിസല്‍ട്ടറിയണേല്‍ പിന്നേം ഒരു മാസം കഴിയണം എന്നത് ആരാണാവോ നിശ്ചയിച്ചേ? വല്ല യൂണിവേഴ്സിറ്റി പരീക്ഷയോ മറ്റോ ആണെങ്കില്‍ റിസല്‍റ്റ് വന്നില്ലെങ്കിലും കൊഴപ്പല്ല്യാര്‍ന്നു...ഇതിപ്പോ അങ്ങനെയല്ലല്ലൊ...
എന്തായാലും അടുത്ത മാസം ഡോക്റ്റര്‍ പറഞ്ഞു ഞങ്ങള്‍ രണ്ടാള്‍ടേം സിസ്റ്റത്തിന് തകരാറൊന്നുമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് പ്രൊഡക്ഷന്‍ ഓക്കെ ആയിട്ടുണ്ട്, ഇനി ഒരു ഒമ്പതു മാസം കൂടി കഴിഞ്ഞാല്‍ ലോഞ്ച് ചെയ്യാം എന്ന്...
അങ്ങനെ സന്തോഷത്തോടെ പുതു വരവും കാത്ത് ഇരിപ്പ്, നില്‍പ്പ്, കാലിന്മേല്‍ തപസ്സ്.... ഒറ്റ സങ്കടം മാത്രം .. സിനിമയിലെ പെണ്ണുങ്ങള്‍ക്ക് കാണുന്ന ഛര്‍ദ്ദി, തലകറക്കം, മസാലദോശ ഓര്‍ പച്ചമാങ്ങ (മിനിമം പുളി എങ്കിലും) എന്നിവയോട് ആര്‍ത്തി എന്നിങ്ങനെ യൂണിവേഴ്സല്‍ ആയ  ലക്ഷണങ്ങള്‍ ഒന്നും തന്നെ ഇല്ല..! രാജകീയമായി ഒന്ന് റെസ്റ്റെടുക്കാമെന്ന് വച്ചാല്‍ നടുവേദന പോയിട്ട് തലവേദന പോലും ഇല്ല ..!
അപ്പൊത്തന്നെ ഞാന്‍ ഉറപ്പിച്ചു, ഈ വരുന്നത് ഒരു ആറ്റംബോംബാണ് ന്ന്...
എന്നാലും ആറ്റംബോംബ് ഒരു മാസം മുന്‍പേ ചാടിയിറങ്ങുമെന്ന് ഞങ്ങളാരും കരുതിയില്ല.. അതും ചിക്കന്‍പോക്സ് പിടിച്ച് ഞാന്‍ അവശയായ ഗ്യാപ് നോക്കി.......
മാത്രമോ.. ‘ഇതാ ഞാന്‍ വരുന്നു‘ എന്ന് പറഞ്ഞ് അല്പം ബ്ലീഡിങിനെ പൈലറ്റായി വിട്ട് ഒരിത്തിരി വേദനേം കൂടെ വിട്ട് ചങ്ങാതി വയറിനകത്ത് സുഖനിദ്ര ..!
മൂന്ന് ദിവസം കാത്തിട്ടും ഇദ്ദേഹം വലിയ ഒച്ചപ്പാടൊന്നും ഉണ്ടാക്കാത്തതിനാല്‍ വേദനയെങ്കിലും വരട്ടെ എന്നും പറഞ്ഞ് ഉഷഡോക്റ്റര്‍ ഇഞ്ചക്ഷന്‍ തന്നു...  ( ചിക്കന്‍പോക്സ് പിടിച്ച ഞാന്‍ ലേബര്‍ റൂമില്‍ ഉള്ളതിനാല്‍ മൂന്ന് ദിവസവും സിസ്റ്റേഴ്സിന്റെ റൂമിലായിരുന്നു മറ്റു പ്രസവങ്ങള്‍.. )
ഇഞ്ചക്ഷന്റെ പവറും ഡോക്റ്ററുടെ സപ്പോര്‍ട്ടും ഒക്കെക്കൊണ്ട് വലിയ താമസമില്ലാതെ എനിക്ക് അമ്മറോളിലേക്ക് പ്രൊമോഷന്‍ കിട്ടി...
“പെങ്കുട്ട്യോള്‍ടെ കളി” എന്ന ആരവത്തോടെ ഡോക്റ്റര്‍ കുഞ്ഞിനെ സിസ്റ്റര്‍ക്ക് കൈമാറി... (ആ ആശുപത്രിയില്‍ ആയിടെ ജനിച്ചതെല്ലാം പെണ്‍ കുട്ടികള്‍ ആയിരുന്നത്രെ..ഇതും സീസണല്‍ ഫ്രൂട്ട് ആണോ?)

കുളിപ്പിച്ച് പൊതിഞ്ഞുകെട്ടിയ കുഞ്ഞിനെ സിസ്റ്റര്‍ കാണിച്ചു തന്നു.. ജനിച്ചു വീണ കുഞ്ഞിനും സൌന്ദര്യം കാണുമെന്ന് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല..! (ബന്ധുക്കളും ഇതു തന്നെ പറഞ്ഞൂട്ടോ)

മുന്‍കൂട്ടി തീരുമാനിച്ചിരുന്ന പോലെ ആതിര എന്ന് പേരിടാം എന്ന് തീരുമാനിച്ചു... എന്തു വിളിക്കും? ആതിരേ.. എന്ന് വിളിക്കാന്‍ ഒരു സുഖോല്യ..... അമ്മു.. ഓള്‍റെഡി രണ്ടാളുണ്ട്.... പല പേരും സജസ്റ്റ് ചെയ്തു.. ഒടുക്കം ഏട്ടന്റെ കന്നട രക്ഷയായി........... ‘പാപ്പു’.. .......വാവ എന്നതിന്റെ കന്നട..

അങ്ങനെ ആതിരപട്ടേല്‍ എന്ന പാപ്പു എല്ലാരുടേം ഓമനയായി വളര്‍ന്നു...

അല്പം ട്രാജഡി പറ്റിയത് എനിക്കാ...  ഈ ഉത്തരവാദിത്തവും പക്വതയും ഒന്നും കുട്ടീടെ കൂടെ കിട്ടുന്ന ഫ്രീ ആക്സസറീസൊന്നുമല്ലല്ലൊ.. .അതെനിക്ക് വന്നില്ല....!!

അതു വരാത്തേന്റെ കുഴപ്പം മുഴോനും അനുഭവിച്ചത് പാപ്പുവാണ്... എന്നെത്തന്നെ ഹാന്‍ഡില്‍ ചെയ്യാന്‍ എനിക്കു പറ്റുന്നില്ല, എന്നിട്ടാ വാശീടെ ഹോള്‍സെയില്‍ ഡീലേഴ്സായ ബനദകൊപ്പയില്‍ നിന്നും പൈതൃകമായി ജംബോപാക്ക് വാശി കൊണ്ടുവന്നിട്ടുള്ള പാപ്പൂനെ..?

 മൂന്നാ‍ലുകൊല്ലം കഴിയേണ്ടി വന്നു അല്പമെങ്കിലും ‘അമ്മത്തം’ വരാന്‍... വാശി എന്നാല്‍ വാശി മാത്രമല്ലെന്നും അത് മറ്റു പല കാര്യങ്ങളേയും ആശ്രയിച്ചിരിക്കുമെന്നും സ്നേഹത്തിന്റെ തുറന്ന പ്രകടനത്തിലൂടെ പല വാശികളേയും മറികടക്കാമെന്നും അറിയാന്‍ ഏറെ വൈകി... വായനയിലൂടെയും മറ്റുള്ളവരുമായുള്ള സംസാരങ്ങളില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ മാറേണ്ടത് എങ്ങനെയെന്ന് മെല്ലെ മെല്ലെ അറിഞ്ഞുതുടങ്ങി...

കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം ‘’താരെ സമീന്‍ പര്‍’‘ കണ്ടപ്പോഴാണ് ഞാന്‍ ചെയ്ത തെറ്റിന്റെ ആഴം തിരിച്ചറിഞ്ഞത്... (‘’ എവരി ചൈല്‍ഡ് ഈസ് സ്പെഷ്യല്‍’‘ എന്നോ മറ്റോ ആണ് അതിന്റെ തലവാചകം)... ഇത്രയും സ്പെഷ്യല്‍ ആയ ഒരു കുട്ടിയെ എനിക്ക് കിട്ടിയിട്ടും ഞാന്‍ വേണ്ടവിധം ശ്രദ്ധിച്ചില്ലല്ലോ എന്ന്..

താരെ സമീന്‍ പര്‍ ലെ ‘’മേരി മാ..’‘ എന്ന പാട്ടു കേട്ടപ്പോ- പ്രത്യേകിച്ചും ‘ജബ് ഭി കഭി പാപ്പാ മുജെ...’‘ എന്ന വരികള്‍ കേട്ടപ്പോ-  ആ നിമിഷം പാപ്പു അടുത്തുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ ...........കാലുപിടിച്ചു മാപ്പു പറഞ്ഞേനേ.............അപ്പ അടിക്കുമ്പോള്‍ അമ്മ വന്ന് തടയുമെന്നും ആശ്വസിപ്പിക്കുമെന്നും കരുതുന്ന പാപ്പുവിനെ നോക്കി എത്ര തവണ ഞാന്‍ ‘അവിടെ കിടന്ന് അടി കൊള്ള്.. ആവശ്യമില്ലാതെ വാശി പിടിച്ചിട്ടല്ലേ’ എന്ന് മനസില്‍ കരുതിയിരിക്കുന്നു....

അടി ഒന്നിനും പരിഹാരമല്ലെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഏട്ടനോട് വഴക്കിട്ട് ഇനി അവളെ തല്ലരുതെന്ന് പറഞ്ഞ്, പിന്നീടുള്ള ഓരോ വാശിക്കും ഏട്ടന്റെ വഴക്ക് വാങ്ങിവച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും.. അതിനു മുന്‍പ് അവള്‍ കൊണ്ട തല്ലിനൊന്നും അത് പരിഹാരമാവുന്നില്ലല്ലോ...

ഐ ആം സോറി പാപ്പു .......


മാതൃത്വം എന്നത് മഹത്താ‍യ അനുഭവമാണെന്നും മറ്റൊന്നും അതിനു പകരം വക്കാനാവില്ലെന്നും പലരും പല തരത്തില്‍ എഴുതീട്ടുണ്ട്, പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്....എനിക്കു തോന്നുന്നത് ഏതു ബന്ധവും അതിന്റെ വാല്യൂ  അറിയുമ്പോഴാണ് മഹത്തരമാകുന്നത് എന്നാണ്... അങ്ങനെ നോക്കിയാല്‍ അമ്മ എന്ന പദത്തിന്റെ അര്‍ഥം ഇന്നെനിക്ക് ശരിക്കും അറിയാം.. പക്ഷേ, അത് വേണ്ട വിധം പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍ ആവുന്നുണ്ടോ? അറിയില്ല...


ആദ്യത്തെ കുട്ടി പെണ്ണാവണമെന്നത് എന്റെ ആഗ്രഹമായിരുന്നു...ഞങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ചു വളരും... വലുതാകുമ്പോള്‍ ഞാനും അവളും നല്ല ഫ്രന്‍ഡ്സായിരിക്കും.. കൊച്ചു കൊച്ചു സന്തോഷങ്ങളും സങ്കടങ്ങളും പങ്കിടും.. രഹസ്യങ്ങള്‍ കൈമാറും.. ജനറേഷന്‍ ഗ്യാപ്പിന്റെ പേടിയില്ലാതെ കമ്മ്യൂണിക്കേറ്റ് ചെയ്യും...


ഇന്നിപ്പോ ഞാനും അവളും ഒരേ കമ്മല്‍ ഇടുന്നു... ഒരേ ചെരുപ്പിടുന്നു... അത്യാവശ്യം കാര്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ പങ്കുവക്കുന്നു... പരസ്പരം താങ്ങാവുന്നു......


എന്നാലും അവള്‍ക്ക് നഷ്ടമായ ആദ്യ കുറച്ചുവര്‍ഷങ്ങള്‍ എങ്ങനെ തിരിച്ചുകൊടുക്കും?


എന്തൊക്കെ കുറവുകളുള്ള അമ്മയാണ് ഞാനെന്നാലും പാപ്പൂ, നീയെന്റെ ജീവനാണ്...


നീ ആദ്യമായി ചിരിച്ചതെന്നാണെന്ന് എനിക്കോര്‍മയില്ല... പക്ഷേ, നിന്നെ എന്നും ചിരിച്ചു കാണാന്‍ എന്തു ചെയ്യാനും അമ്മ തയ്യാറാണ്..
നീ അമ്മേ എന്ന് വിളിച്ചു തുടങ്ങിയതെന്നാണെന്ന് ഓര്‍മയില്ല... എന്റെ അവസാനശ്വാസത്തിലും അതേ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള വിളി കേള്‍ക്കണം...

ഡാന്‍സ് പഠിച്ചു തുടങ്ങിയ അന്ന് രാത്രി ഉറക്കത്തില്‍ കൈ മുദ്ര കാട്ടി ‘പതാക, ത്രിപതാക..’പറഞ്ഞത് ഓര്‍മയുണ്ട്...
ആദ്യമായി നീ സ്റ്റേജില്‍ കേറിയത് ഓര്‍മയുണ്ട്..
ഡാന്‍സറാവണമെന്ന ആഗ്രഹം നിന്നില്‍ വളരുന്നത് അറിയുന്നുണ്ട്...

പഠിക്കാനുള്ള നിന്റെ ബുദ്ധിമുട്ട് അറിയുന്നുണ്ട്...
എഴുതുന്നത് തെറ്റുമെന്ന കോമ്പ്ലെക്സ്കൊണ്ട് എഴുതാന്‍ മടിക്കുന്നത് അറിയുന്നുണ്ട്..

അച്ചു പഠിപ്പില്‍ മുന്നേറുമ്പോള്‍ നിന്റെ മനസു വിങ്ങുന്നത് അറിയുന്നുണ്ട്...
അവനെ കൂടുതല്‍ ഞങ്ങള്‍ സ്നേഹിക്കുമോ എന്ന പേടി അറിയുന്നുണ്ട്...


നിനക്കില്ലാത്ത കഴിവുകള്‍ മറ്റുള്ളവരില്‍ കാണുമ്പോള്‍ ഹൃദയം ചെറുതായി പിടക്കുന്നത് അറിയുന്നുണ്ട്..

ശരിയാണ്..നിനക്കും കുറവുകളുണ്ട്..

പക്ഷേ, നീ നീയല്ലേ പാപ്പൂ...
നീയാവാന്‍ നിനക്കല്ലേ കഴിയൂ...

മറ്റുള്ളവരെ സഹായിക്കാനുള്ള മനസ്...
സ്നേഹം നിറഞ്ഞ ഹൃദയം...
എന്തു പണിയും ചെയ്യാനുള്ള ഉത്സാഹം..

ഇങ്ങനെ മറ്റു പലരിലും ഇല്ലാത്ത എത്രയോ ഗുണങ്ങള്‍ ഉണ്ട് നിന്നില്‍...

നീയാ‍യിരിക്കുക, എന്നും....
നിന്നെയാണെനിക്കിഷ്ടം..


പാപ്പൂന് ഒരായിരം പിറന്നാളാശംസകള്‍... 

പാപ്പൂന് ഒരായിരം പിറന്നാളാശംസകള്‍... 
പാപ്പൂന് ഒരായിരം പിറന്നാളാശംസകള്‍... 
പാപ്പൂന് ഒരായിരം പിറന്നാളാശംസകള്‍... 
പാപ്പൂന് ഒരായിരം പിറന്നാളാശംസകള്‍...    

Thursday 17 June, 2010

ഒറ്റ സ്നാപ്പില്‍ ഒതുക്കാവതല്ല................

ഈ പാടം 
ഏതുഫോട്ടോയിലും സുന്ദരമാണ്....

മഴക്കാലത്ത് 
ആഴമില്ലെന്നതു മറച്ചുവച്ച് 
കായല്‍ പോലെ ഏരിയല്‍ വ്യൂ...

പിന്നീടെപ്പോഴോ 
'നാച്വറല്‍ ബ്യൂട്ടി' എന്നു പേരിടാന്‍വേണ്ടി 
പച്ചപുതച്ചു 
വൈഡ്ആംഗിള്‍ വ്യൂ..

കൊയ്തുമാറ്റപ്പെടും എന്നറിഞ്ഞിട്ടും
നിറകതിര്‍ പേറി ലോംഗ് വ്യൂ..... 

കുറ്റികള്‍മാത്രം ബാക്കിനിര്‍ത്തി 
നെടുവീര്‍പ്പോടെ മീഡിയം വ്യൂ....

ഈര്‍പ്പമെല്ലാം വറ്റി 
വിണ്ടുകീറിയ ക്ലോസപ്......

Monday 14 June, 2010

വേനലറുതി

അമ്മാത്തെ കുളം
കൊടും വേനലില്‍
വറ്റിവരളാറൊന്നുമില്ല..
കുളമെന്ന പേരുള്ളതുകൊണ്ടാവും
ചേറുനിറച്ചിട്ടെങ്കിലും
അല്പം വെള്ളം
ബാക്കി നിര്‍ത്തുന്നത്..

എത്ര വേനല്‍മഴപെയ്തിറങ്ങിയിട്ടും
വരള്‍ച്ച മാറാതെ അങ്ങനെ...

കാലവര്‍ഷം തന്നെ വരണം
എല്ലാ ഉറവകളും പൊട്ടി
നിറഞ്ഞൊഴുകാന്‍.....

കൂട്ടുകാര്‍