പ്രണയഗംഗ

ഹിമവാനില്‍ നിന്ന്
ഒഴുകിത്തുടങ്ങിയത്
നിഷ്കളങ്കതയായിരുന്നു..

കാലവും ദേശവും കടന്ന്
കാശിയിലെത്തി
മറ്റുള്ളവരുടെ പാപങ്ങള്‍ ഏറ്റുവാങ്ങി
അകം നിറയെ
ശവഗന്ധവും പേറി
പുറമേ സ്വച്ഛമായൊഴുകി...

പാപങ്ങളെല്ലാം
പൂര്‍ണമനസോടെ
ഏറ്റെടുക്കുമ്പോഴും
പുണ്യമാണല്ലോ ചെയ്യുന്നതെന്ന്
മനസു നിറഞ്ഞു...

തീരത്തിന്റെ വിശുദ്ധിയും
ജലത്തിന്റെ നിര്‍മലതയും
വ്യാപാരതന്ത്രമാണെന്ന്
തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോള്‍
എല്ലാ പുണ്യങ്ങളും
പാപങ്ങളായി
വിഷം ചീറ്റുന്നു...

ഈ കറയെല്ലാം കഴുകി
വിശുദ്ധയായ്
മുങ്ങിനിവരാന്‍
അഗാധ സമുദ്രമേ
നിന്നിലേക്കടിയട്ടെയോ?

വാണിഭം

കൈവെള്ളയിലൊതുങ്ങി
ഉയര്‍ന്നപ്പോള്‍
അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല
ഒറ്റപ്പെടുത്തി
മടങ്ങുമെന്ന്..
കടിച്ചു കീറപ്പെടുമെന്ന്..
ഒരിക്കലും തിരിച്ചുവരാത്ത വിധം
ആഴത്തിലേക്ക്
തള്ളപ്പെടുമെന്ന്..

ഒടുവില്‍,
വെറും
ചണ്ടിയായി
പുറം തള്ളപ്പെടുമെന്ന്.....

രാഷ്ട്രീയം...

ചെത്തിക്കൂര്‍പ്പിച്ച്
കടുപ്പിച്ചെഴുതണമെന്ന് കരുതും
മുനയൊടിഞ്ഞാലോ എന്ന
പേടി കാരണം
എഴുതാതിരിക്കും..
ചെത്താതെയുമിരിക്കും,
തെളിച്ചെഴുതാന്‍
മുനയില്ലെന്ന്
ന്യായീകരിക്കാലോ...